ΣΕ ΘΕΛΩ ΕΔΩ!!!!

Σε θέλω εδώ για να μπορώ

όλα όσα ζω να΄ναι δικά μου
να΄σαι πληγή απ΄την πληγή
να΄σαι χαρά απ΄τη χαρά μου

να΄σαι εδώ γιατί η ζωή
με ένα σώμα δεν αρκεί

σε θέλω εδώ για να υπάρχω
Σε θέλω εδώ για να μπορώ
να΄χω έναν άνθρωπο δικό μου
με τη σιωπή να του μιλώ
όπως μιλάω στον εαυτό μου
και να μοιράζομαι στα δυο
τ΄άστρα το χρώμα το λεπτό
ότι κι αν γίνει καρδιά μου

εσύ να΄σαι εδώ

Να μπορώ να σ΄αγαπήσω
να μπορώ να σε μισήσω
με το βλέμμα να σου δείξω
χωρίς να μιλήσω τί θέλω να πω

Σε θέλω εδώ να σε κοιτώ
να σε ξυπνώ να σε κοιμίζω
σε θέλω εδώ για να μπορώ
κάτι από αγάπη να θυμίζω

να΄σαι εδώ γιατί η ζωή
με ένα σώμα δεν αρκεί

ότι κι αν γίνει καρδιά μου
εσύ να΄σαι εδώ

Να μπορώ να σ΄αγαπήσω
να μπορώ να σε μισήσω
με το βλέμμα να σου δείξω
χωρίς να μιλήσω τί νιώθω

Σε θέλω εδώ γιατί η ζωή
με ένα σώμα δεν αρκεί

οτι κι αν γίνει σε θέλω
σε θέλω εδώ σε θέλω εδώ

εαρινή ισημερία / 21.03

Τον ερχομό της Άνοιξης σηματοδοτεί η εαρινή ισημερία.

Οι παραδόσεις λένε ότι η γη ήταν κάποτε ξαπλωμένη ότι δεν υπήρχαν οι 4 εποχές,

ότι στο ένα ημισφαίριο ήταν πάντα καλοκαίρι και στο άλλο πάντα χειμώνας.

Κάποια στιγμή μεταξύ Μύθου και πραγματικότητας, ο άξονας της γης καθετοποιήθηκε

και από τότε ξεκίνησε η εναλλαγή των εποχών, τότε ξεκίνησε ο χρόνος να είναι κυκλικός,

να υπάρχει ο θάνατος και η αναγέννηση της φύσης.
Πάντα οι γιορτές τις άνοιξης σε όλους τους πολιτισμούς ήταν γιορτές χαράς, ανανέωσης με κίνηση, με χορό, με τραγούδια. Υπάρχουν λουλούδια παντού και στολίδια στους ανθρώπους και στα σπίτια, υπάρχει πλούσιο ποτό και φαγητό και ασυγκράτητη χαρά, γιατί ένας νέος κύκλος θα ξεκινήσει.
Εξάλλου παραδοσιακά οι χοροί που χορεύονται στις γιορτές της Άνοιξης είναι κυκλικοί ή μάλλον σπειροειδείς σε έναν ρυθμό Βαλς.

Ορισμένες χώρες της Ευρώπης διατηρούν ακόμα παραδόσεις, όπου οι νέοι ενωμένοι σε μία σειρά χορεύουν στα δάση περνώντας ανάμεσα από τα δέντρα και έπειτα κατεβαίνουν στην πλατεία του χωριού και συνεχίζουν να χορεύουν σε κύκλο.

Ο άνθρωπος στους αρχαίους παραδοσιακούς πολιτισμούς, δεν γιόρταζε τόσο την αναγέννηση της φύσης,όσο το ότι υπάρχει ξανά ζωή στα ουράνια επίπεδα, με την Ανάσταση του Θεού. Ας αφήσουμε και εμείς τον ήλιο της άνοιξης να αναστηθεί πραγματικά μέσα μας, ας βιώσουμε το μύθο και όταν ανάψουμε την λαμπάδα μας με το «Νέο Φως», ας πετάξουμε ότι υπάρχει μέσα μας μουχλιασμένο από το χειμώνα και αςαφήσουμε να αναστηθεί ο νέος, καλύτερος εαυτός μας. Ας αναγεννηθούμε!

Ο φόβος του καινούργιου

ΚΑΠΟΥ διάβασα πως ο βαθμός ωριμότητας μιας κοινωνίας, μιας πόλης, καθορίζεται εν

πολλοίς από την ψυχραιμία και την τόλμη της.

Ούτε για το ένα διακρινόμαστε, ούτε για το άλλο. Γι’αυτό στα οδοφράγματα μπορεί να τσακωνόμαστε για την ονομασία και την προέλευση του χαλλουμιού, για το άνοιγμα ή όχι της Λήδρας, στα ενδότερα θα τσακωνόμαστε για την εφαρμογή ή όχι της πρότασης της Ζάχα Χαντίντ για την πλατεία Ελευθερίας. Από τη μια θα είναι οι θιασώτες της φανταζί πρότασης (και του ηχηρού ονόματος) από την άλλη, θα είναι οι αρνητές, πίσω από τους οποίους μπορεί να κρύβονται οι αρχές που -ελλείψει χρημάτων- βολεύονται με την υπάρχουσα κατάσταση.
Μια ελίτ αρχιτεκτόνων βρίσκει εύφορο έδαφος κάτω από την ομπρέλα της παγκοσμιοποίησης
και παίρνει σβάρνα όλες τις γωνιές του πλανήτη και φτιάχνει το δικό της κόσμο. Από το Παρίσι μέχρι το Άμπου Ντάμπι. Οι ίδιοι αρχιτέκτονες, Ζαν Νουβέλ, Ρεμ Κούλχας, Ζάχα Χαντίτ, Φρανκ Γκέρι… δημιουργούν από ένα κατάστημα της Prada στο Τόκιο μέχρι ένα ολόκληρο κόσμο στα Εμιράτα. Πολλές φορές η υπογραφή των αρχιτεκτόνων σταρ ξεπερνά το ίδιο το δημιούργημα. Ενδεχομένως η τάση αυτή να επηρεάζει και μας.
Είναι φυσικό, οι όποιες παρεμβάσεις σε ένα οικείο τοπίο να γεννούν ανασφάλεια. Την ίδια
ανασφάλεια σίγουρα θα ένιωσαν και οι Παριζιάνοι όταν πριν από μια 20ετία τούς προτάθηκε μια γυάλινη πυραμίδα σε ένα τόσο φορτισμένο ιστορικό χώρο όπως το Λούβρο. Κι έπειτα η πυραμίδα έγινε σήμα κατατεθέν της πόλης. Παρόμοια συναισθήματα ένιωσαν κι όταν είδαν να ξεπροβάλλει σαν εργοστάσιο στο μέσο της πόλης το Κέντρο Πομπιντού. Ωστόσο, είχαν και την ωριμότητα και την τόλμη να διατηρήσουν από τη μια τη φυσιογνωμία της πόλης, αλλά από την άλλη να δώσουν το στίγμα της εποχής. Πού βρίσκεται η χρυσή τομή βέβαια, είναι πάντα ένα ερώτημα κι ένα επικίνδυνο εγχείρημα. Με το φόβο του ρίσκου όμως (και τις φτώχειες του κράτους) παραμένουμε καθηλωμένοι.

Lucky number 7

Αφού μου έκανε πάσα η φίλη Αλεπού θα την τιμήσω δεόντως και θα πω κι εγώ τις 7


αγαπημένες μου ταινίες...





1. Πρώτη και καλύτερη ο E.T!!! γιατί?Ήτανε η πρώτη ταινία που είδα στο cinema και από τότε τη λάτρεψα!!!


2. Η Καζαμπλάνκα (απλά χωρίς σχόλια)


3.Οι γέφυρες του Μάντισον...Clint Eastwood και Meryl Streep πολύ καλές ερμηνείες.
διλήμματα ανεκπλήρωτοι έρωτες και επιλογές


4. A Beautifull mind...εκεί απλά συνιδητοποιείς οτι η τρέλλα δεν απέχει πολύ από τη λογική!


5. Scarface... He was Tony Montana but the world will remember him by another name... Scarface.


6.Green mile...Ο Ρατσισμός σε μια από τις χειρότερες του μορφές.

7.My life without me...Εμείς άραγε τι θα κάναμε αν μια μέρα μας λέγανε οτι έχουμε μόνο μερικούς μήνες ζωης?

Κι εγω με τη σείρα μου κάνω πάσα στον Black sheep!!!

ΜΠΟΡΩ?

Δεν ξέρω τι λειτουργεί σε μένα και με κάνει απαραίτητη στα πρόσωπα που συνδέομαι.

Δεν το λέω για πλάκα ούτε την έχω ψωνίσει. Ίσως η καλή διάθεσή μου ή η υπομονή μου ή που είμαι καλή ακροάτρια.

Δεν το λέω για καλό αυτό, ούτε το λέω για να κερδίσω εντυπώσεις.

Από ένα σημείο κι ύστερα έχει αρχίσει και μ' εκνευρίζει γιατί κι εγώ χρειάζομαι την πολυτέλεια να μου είναι κάποιος απαραίτητος. Αυτή τη στιγμή νιώθω παντώς καιρού!!! όπου κι αν παω θα βρω ένα τρόπο να τα βγάλω πέρα ΜΟΝΗ ΜΟΥ.

Έτσι που όλοι με έχουν "χρίσει" δυνατή, φορτώνομαι με μια αόριστη υποχρέωση να στέκω μόνη κι ακλόνητη, να μην έχω πού να αφεθώ και να λυγίσω.

Έχω κι εγώ μάθει να μη λυγίζω σε κείνα τα λυτρωτικά, στιγμιαία έστω, σπασίματα των άλλων. Φαίνομαι ψύχραιμη, σχεδόν ψυχρή ή και κυνική μερικές φορές. Είναι μια μάσκα που νιώθω χρέος να φοράω πάνω από μια ψυχή τρεμάμενη - φοβισμένη.

Άλλοτε με κάνει δέσμιά της αυτή η μάσκα κι άλλοτε με λύτρώνει.

Δεν ξέρω πια πόσα απ' τα χαρακτηριστικά μου είναι έμφυτα και πόσα κατασκευάστηκαν στην πορεία της ζωής μου πάνω. έχασα την ικανότητα να τα ξεχωρίζω, δεν ξέρω δεν θυμάμαι.Δεν είναι εύκολο να τα ξεχωρίσει κανείς.

ΥΠΑΡΧΩ ΚΙ ΕΓΩ! ΥΠΑΡΧΩ ΚΙ ΕΓΩ! ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!

Κουράστηκα να προσποιούμαι, κουράστηκα να κρύβομαι, να είμαι συμπονετική κι υπεύθυνη για τους άλλους.

Ας κάτσει, επιτέλους, να προβληματιστεί και για μένα κάποιος.

Ας γίνω κι εγώ για λίγο η δύσκολη, η δύστροπη έστω, η απαιτητική...

ΜΠΟΡΩ?

ἄνοιξις

Greek
Etymology
Ancient/Hellenistic ἄνοιξις

"opening" → Medieval/Byzantine

ἄνοιξις "spring" → Modern:

a) Katharevousa ἄνοιξις,

b) Demotic άνοιξη
Pronunciation
IPA: /ˈaniˌksi/
Noun
άνοιξη f.

spring

Romanizations
ánoeksē, ánoexē
ánoiksē, ánoixē
ánoiksī, ánoixī
ánoiksi, ánoixi
ániksi, ánixi
aniksi, anixi
Synonyms
έαρ