Δεν ξέρω τι λειτουργεί σε μένα και με κάνει απαραίτητη στα πρόσωπα που συνδέομαι.
Δεν το λέω για πλάκα ούτε την έχω ψωνίσει. Ίσως η καλή διάθεσή μου ή η υπομονή μου ή που είμαι καλή ακροάτρια.
Δεν το λέω για καλό αυτό, ούτε το λέω για να κερδίσω εντυπώσεις.
Από ένα σημείο κι ύστερα έχει αρχίσει και μ' εκνευρίζει γιατί κι εγώ χρειάζομαι την πολυτέλεια να μου είναι κάποιος απαραίτητος. Αυτή τη στιγμή νιώθω παντώς καιρού!!! όπου κι αν παω θα βρω ένα τρόπο να τα βγάλω πέρα ΜΟΝΗ ΜΟΥ.
Έτσι που όλοι με έχουν "χρίσει" δυνατή, φορτώνομαι με μια αόριστη υποχρέωση να στέκω μόνη κι ακλόνητη, να μην έχω πού να αφεθώ και να λυγίσω.
Έχω κι εγώ μάθει να μη λυγίζω σε κείνα τα λυτρωτικά, στιγμιαία έστω, σπασίματα των άλλων. Φαίνομαι ψύχραιμη, σχεδόν ψυχρή ή και κυνική μερικές φορές. Είναι μια μάσκα που νιώθω χρέος να φοράω πάνω από μια ψυχή τρεμάμενη - φοβισμένη.
Άλλοτε με κάνει δέσμιά της αυτή η μάσκα κι άλλοτε με λύτρώνει.
Δεν ξέρω πια πόσα απ' τα χαρακτηριστικά μου είναι έμφυτα και πόσα κατασκευάστηκαν στην πορεία της ζωής μου πάνω. έχασα την ικανότητα να τα ξεχωρίζω, δεν ξέρω δεν θυμάμαι.Δεν είναι εύκολο να τα ξεχωρίσει κανείς.
ΥΠΑΡΧΩ ΚΙ ΕΓΩ! ΥΠΑΡΧΩ ΚΙ ΕΓΩ! ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!
Κουράστηκα να προσποιούμαι, κουράστηκα να κρύβομαι, να είμαι συμπονετική κι υπεύθυνη για τους άλλους.
Ας κάτσει, επιτέλους, να προβληματιστεί και για μένα κάποιος.
Ας γίνω κι εγώ για λίγο η δύσκολη, η δύστροπη έστω, η απαιτητική...
ΜΠΟΡΩ?
7 comments:
Όχι, με τίποτα! Ξέχασέ το σου λέω! Είναι μεγάλο χάρισμα η αυτονομία, η "κοινωνική" ας πούμε αυτονομία. Είναι μεγάλο προτέρημα να μπορείς να στηρίζεσαι στον εαυτό σου και μόνο, χωρίς να έχεις ανάγκη απο δεκανίκια. Κι από τη στιγμή που είσαι τόσο δυνατή γιατί αποζητάς το αντίθετο; Γιατί να "αφεθείς" και γιατί να "λυγίσεις";
Δυστυχώς, η ζωή είναι τόσο μα τόσο σκληρή που δεν μας αφήνει περιθώρια όυτε να αφεθούμε, ούτε να λυγίσουμε. Σε παίρνει τότε τούμπα και μόνο αν είσαι τυχερή και δυνατή τη γλιτώνεις.
Το θέμα είναι να μπορείς να πέφτεις 7 φορές και να σηκώνεσαι 8. Και είναι μεγάλη αρετή να το καταφέρνεις αυτό μόνη σου!
Νομίζω ότι ξεχνάς λιγάκι... Δε πιστεύω ότι τελικά πρέπει να τα βγάζεις πέρα όλα μόνη σου γιατί πολύ απλά ξέρω και ξέρεις ότι υπάρχει ένας άνθρωπος που όσες φορές ήθελες κάποιον να μιλήσεις γι'αυτά που σε πονάνε και σε άκουσε και προσπάθησε να βοηθήσει...
@Sir_A_K
το 3έρω έλα όμως που είσαι μακριά:(
ΥΠΑΡΧΩ ΚΙ ΕΓΩ! ΥΠΑΡΧΩ ΚΙ ΕΓΩ! ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!
ποιός μίλησε?
Μια φορά ένα φίλος μου, μου είπε ότι οι ηθικοί άνθρωποι επινόησαν τον παράδεισο για να μην νιώθουν μλκες...
Το ίδιο μου θυμίζεις και εσύ τώρα. Περιμένεις κάποια ηθική ανταμοιβή και οι άλλοι να σου συμπαρασταθούν.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι πάντα μόνη ήσουνα και πάντα μόνη θα είσαι, κανένας δεν μπορεί να μπεί στο μυαλό σου και κανένας δεν μπορεί να είναι "εσύ".
Επιπλέον δεν μπορώ να καταλάβω τον όρο "λυγίζω". Δεν μπορείς να πέσεις διότι δεν γίνεται...
Δεν μπορείς να καταστραφείς πραγματικά παρά μόνο αν πεθάνεις και πάλι δεν ξέρουμε αν εκεί είναι το τέλος.
Πρακτικά δεν μπορείς να ηττηθείς ποτέ, το μόνο πράγμα που πεθαίνει είναι ένα μέρος του εγωισμού σου.
Άμα έβρισκα και το ρημάδι το απόσπασμα καλά θα ήταν....
Σκέψου
κρύβεις πολλά μέσα σου .Εχεις πολύ δυνατό ένστικτο και παρατηρητικότητα προς τους ανθρώπους, αλλά για κάποιο λόγο έχεις ίσως χάσει την εμπιστοσύνη. Υπάρχουν όμως άνθρωποι σίγουρα που μπορέι να νοιαστούν για σένα. Βρες το κλειδί να τους ξεκλειδώσεις.
Με τίμά που έχεις βάλει την αετοφωλιά μου στα λιγοστά link σου, αν και δεν νομίζω ότι θα άξιζα κάτι τέτοιο.
Θα σε άνεβάσω όμως και εγώ να σε παρακολουθώ καλύτερα.
Νασαι καλά
Καλή σου νύχτα.
Να προσέχεις τον εαυτό σου.
Νυχτερίδα μου θάθελες να συμμετάσχεις?
http://stavraetos.blogspot.com/2007/03/7.html
@Sakis
Σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια
χάθηκα για λίγο καιρο...
μάλλον έψαχνα να βρω αυτά τα κλειδιά που λες
Post a Comment