ΚΑΠΟΥ διάβασα πως ο βαθμός ωριμότητας μιας κοινωνίας, μιας πόλης, καθορίζεται εν
πολλοίς από την ψυχραιμία και την τόλμη της.
Ούτε για το ένα διακρινόμαστε, ούτε για το άλλο. Γι’αυτό στα οδοφράγματα μπορεί να τσακωνόμαστε για την ονομασία και την προέλευση του χαλλουμιού, για το άνοιγμα ή όχι της Λήδρας, στα ενδότερα θα τσακωνόμαστε για την εφαρμογή ή όχι της πρότασης της Ζάχα Χαντίντ για την πλατεία Ελευθερίας. Από τη μια θα είναι οι θιασώτες της φανταζί πρότασης (και του ηχηρού ονόματος) από την άλλη, θα είναι οι αρνητές, πίσω από τους οποίους μπορεί να κρύβονται οι αρχές που -ελλείψει χρημάτων- βολεύονται με την υπάρχουσα κατάσταση.
Μια ελίτ αρχιτεκτόνων βρίσκει εύφορο έδαφος κάτω από την ομπρέλα της παγκοσμιοποίησης
και παίρνει σβάρνα όλες τις γωνιές του πλανήτη και φτιάχνει το δικό της κόσμο. Από το Παρίσι μέχρι το Άμπου Ντάμπι. Οι ίδιοι αρχιτέκτονες, Ζαν Νουβέλ, Ρεμ Κούλχας, Ζάχα Χαντίτ, Φρανκ Γκέρι… δημιουργούν από ένα κατάστημα της Prada στο Τόκιο μέχρι ένα ολόκληρο κόσμο στα Εμιράτα. Πολλές φορές η υπογραφή των αρχιτεκτόνων σταρ ξεπερνά το ίδιο το δημιούργημα. Ενδεχομένως η τάση αυτή να επηρεάζει και μας.
Είναι φυσικό, οι όποιες παρεμβάσεις σε ένα οικείο τοπίο να γεννούν ανασφάλεια. Την ίδια
ανασφάλεια σίγουρα θα ένιωσαν και οι Παριζιάνοι όταν πριν από μια 20ετία τούς προτάθηκε μια γυάλινη πυραμίδα σε ένα τόσο φορτισμένο ιστορικό χώρο όπως το Λούβρο. Κι έπειτα η πυραμίδα έγινε σήμα κατατεθέν της πόλης. Παρόμοια συναισθήματα ένιωσαν κι όταν είδαν να ξεπροβάλλει σαν εργοστάσιο στο μέσο της πόλης το Κέντρο Πομπιντού. Ωστόσο, είχαν και την ωριμότητα και την τόλμη να διατηρήσουν από τη μια τη φυσιογνωμία της πόλης, αλλά από την άλλη να δώσουν το στίγμα της εποχής. Πού βρίσκεται η χρυσή τομή βέβαια, είναι πάντα ένα ερώτημα κι ένα επικίνδυνο εγχείρημα. Με το φόβο του ρίσκου όμως (και τις φτώχειες του κράτους) παραμένουμε καθηλωμένοι.
Μια ελίτ αρχιτεκτόνων βρίσκει εύφορο έδαφος κάτω από την ομπρέλα της παγκοσμιοποίησης
και παίρνει σβάρνα όλες τις γωνιές του πλανήτη και φτιάχνει το δικό της κόσμο. Από το Παρίσι μέχρι το Άμπου Ντάμπι. Οι ίδιοι αρχιτέκτονες, Ζαν Νουβέλ, Ρεμ Κούλχας, Ζάχα Χαντίτ, Φρανκ Γκέρι… δημιουργούν από ένα κατάστημα της Prada στο Τόκιο μέχρι ένα ολόκληρο κόσμο στα Εμιράτα. Πολλές φορές η υπογραφή των αρχιτεκτόνων σταρ ξεπερνά το ίδιο το δημιούργημα. Ενδεχομένως η τάση αυτή να επηρεάζει και μας.
Είναι φυσικό, οι όποιες παρεμβάσεις σε ένα οικείο τοπίο να γεννούν ανασφάλεια. Την ίδια
ανασφάλεια σίγουρα θα ένιωσαν και οι Παριζιάνοι όταν πριν από μια 20ετία τούς προτάθηκε μια γυάλινη πυραμίδα σε ένα τόσο φορτισμένο ιστορικό χώρο όπως το Λούβρο. Κι έπειτα η πυραμίδα έγινε σήμα κατατεθέν της πόλης. Παρόμοια συναισθήματα ένιωσαν κι όταν είδαν να ξεπροβάλλει σαν εργοστάσιο στο μέσο της πόλης το Κέντρο Πομπιντού. Ωστόσο, είχαν και την ωριμότητα και την τόλμη να διατηρήσουν από τη μια τη φυσιογνωμία της πόλης, αλλά από την άλλη να δώσουν το στίγμα της εποχής. Πού βρίσκεται η χρυσή τομή βέβαια, είναι πάντα ένα ερώτημα κι ένα επικίνδυνο εγχείρημα. Με το φόβο του ρίσκου όμως (και τις φτώχειες του κράτους) παραμένουμε καθηλωμένοι.
5 comments:
Ασχετο ή και σχετικό.
Εμείς αν δεν προλαβαίναμε να κηρύξουμε διατηρητέο το ιστορικό κέντρο και την Πλάκα (παράδειγμα) θα τα είχαμε γκρεμίσει όλα τα αρχοντικά κονάκια (αν εισαι Αθήνα κάνε μιά βόλτα στη Πλάκα και θα δεις στις παρυφές της πως οι αισχρές πολυκατοικίες ήταν έτοιμες να εισβάλουν μέχρι και κάτω από την Ακρόπολη (είμαι σίγουρος αν ήταν ελέυθερο θα το κάνανε)
μου εχεις στείλει ένα μήνυμα στο κινητό για κάτι.
Τι νουμερο ήταν αυτό από το οποίο έστειλες το μήνυμα? Δεν ήταν κινητό μάλλον
Δεν μπορώ να βρώ το email σου στο blog σου. αν έχεις κινητό στείλε μου πάλι μήνυμα να το συζητήσουμε το θέμα και να με ρωτήσεις ότι θέλεις.
Αλλιώς στείλε μου email
Γεά σου Σάκη!!
Ναι σου είχα στείλει γιατί το είχες γράψει στο blog σου για να σε καλέσει όποιος ήθελε πληροφορίες για το amivo.gr βασικα ήθελα να μάθω πως δουλεύει.
Αν έχεις κάτι σε ηλεκτρονική μορφή θα σου στείλω το email μου με μνμ και μου το στέλνεις:)
Oσο για το τηλ. σου φάνηκε περίεργο γιατί απο Κύπρο έστειλα:)
ok Νυχτερίδα μου περιμένω. στειλε το email σου και τα συζητάμε.
EURO «FTISTON»
Του Δημήτρη Σούγλη
Για πολλά χρόνια μιλάνε όλοι , μιλάμε όλοι , για τον θεσμό της Γιουροβίζιον .
Είτε δεν έχουμε ιδέα τι σημαίνει «θεσμός» , είτε έπαψε να είναι θεσμός , είτε απλώς , δεν ξέρουμε τι μας γίνεται !...
Πάνε οι καιροί που νέα ταλέντα έβρισκαν στον Διαγωνισμό τραγουδιού της Γιουροβίζιον , την ευκαιρία να αναδείξουν η να παρουσιάσουν το ταλέντο τους .
Πάνε επίσης οι καιροί που οι χώρες που λάμβαναν μέρος , είχαν να παρουσιάσουν κάτι από την κουλτούρα , την γλώσσα , τον πολιτισμό τους.
Είναι ποτέ δυνατόν να είναι «θεσμός» ένα θέαμα , για να σχολιάσω τον φετινό διαγωνισμό , που άρχισε με ένα «εντυπωσιακό» φιλμάκι ( είπαν κάποιοι ) , με «σατανιστικό πνεύμα , διάθεση , μηνύματα , σύμβολα , φωτιές , κόλαση και κέρατα » ;
Αν θέλετε , είναι ποτέ δυνατόν , το μουσικό συγκρότημα , «τα τέρατα» που κέρδισαν πέρσι τον διαγωνισμό , να αποτελούν πηγή «έμπνευσης και εκτόνωσης » για χιλιάδες ή εκατομμύρια νέους ;
«Γιουροβίζιον» , μάθαμε να λέμε , αλλά οτιδήποτε άλλο από Ευρωπαϊκός είναι ο διαγωνισμός . Αρκετές Ευρωπαϊκές χώρες δεν συμμετέχουν πια στην διοργάνωση , ή καλύτερα «και η κουτσή Μαρία» λαμβάνει μέρος .
Όποια χώρα φανταστείτε συμμετέχει . Δεν ξέρω με το «ΓΙΟΥΡΟ» , την Ευρώπη δηλαδή , τι σχέση έχουν .
Φυσικά και υπάρχουν συμμαχίες , όπως αυτές που «φάγανε» το τραγούδι της Κύπρου με την Ευρυδίκη ( όπως είπαν πολλοί ) . Από την άλλη όμως , συμμαχία δεν κάνουμε και εμείς τόσα χρόνια με την Ελλάδα ; Μας ψηφίζει , την ψηφίζουμε (και καλά κάνουμε ) και όλα είναι ωραία. Γιατί λοιπόν να μην το κάνουν και οι χώρες του πρώην «Ανατολικού μπλοκ» ; Στο τέλος να δείτε που θα γίνει «Ρωσσοβίζιον» , ή κάτι παρόμοιο ...
Κάθε «ανώμαλος , εκκεντρικός , σεξουαλικά και ψυχολογικά διαταραγμένος και διεστραμμένος» τον βλέπουμε πια να παρελαύνει από την Γιουροβίζιον και όλοι να μιλάνε για ένα «θεσμό» !...
Δήθεν εκκεντρικά κοστούμια και εμφανίσεις και «κάθε καρυδιάς καρύδι», δηλώνει «Καλλιτέχνης και Μουσικός» !...
Υπάρχει κάποια επιτροπή που να λάβει υπόψη όλα αυτά ;
Οι «Ευρωπαίοι εταίροι» μας , αυτό το είδος «Πολιτισμού» αποδέχονται και επιτρέπουν ; Θα βάλει κανείς επιτέλους «φρένο» στην κατάντια αυτή ή καλύτερα να αποχωρήσουμε από τον «θεσμό» ;
Θα μου πείτε : «Ποιο άλλο όφελος είδαμε μέχρι τώρα από την ένταξη μας στην Ευρώπη . Με την Γιουροβίζιον θα ασχοληθούμε» ;
Είναι υπερβολή ότι «σατανιστικά» στοιχεία έκαναν την παρουσία τους πέρσι και φέτος ; Είναι υπερβολή ότι λογής – λογής «ανώμαλοι» κάνουν το πέρασμα τους στον διαγωνισμό ειδικά τα τελευταία χρόνια ; Είναι υπερβολή πως έχει γίνει ένα «μπάχαλο» και «όσοι πιστοί προσέλθετε» ;
Δεν νομίζω ...
Πάλι καλά που κέρδισε η Σερβία φέτος . Η Σερβία όμως , αν προσέξατε , έστειλε τραγούδι στα Σερβικά , με Σερβικά στοιχεία κουλτούρας και είδους Μουσικής , καταρρίπτοντας τις «αθλιότητες» περί διεθνούς γλώσσας δήθεν και άλλα πολλά .
Λίγο μπουζούκι , μια φιγούρα Ελληνικού χορού ή ένα «όπα» , είναι αρκετά πλέον να αντιπροσωπεύουν τον Ελληνισμό , την Ελλάδα και την Κύπρο ;
Να δείτε , που όπως πάμε , θα λάβουμε μέρος και με τραγούδι στα Τουρκικά , χάριν , ξέρετε ... ΕλληνοΤουρκικής φιλίας .
Αυτό έμεινε να δούμε !...
Post a Comment